Lewies, Pamela, Antie Bybie en Chuck Norris

 

Pamela die werfhond flikflooi gisteraand vir ‘n spelery en ek besluit om haar vir ‘n stappie deur die buurt te vat sodat sy die bome kan lees. Sy het as ‘n rondloper hond hier by ons aangekom, erg verwilderd, en ek kon haar nooit oorreed om aan ‘n leiband te loop nie.

 

Sy hardloop en hol en snuffel en snuif met oorgawe, maar toe ons amper tuis is besluit sy om haar merk duidelik op Buurman Nols se gras te maak. Net toe kom sy skoonma, Antie Bybie van Jaarsveld, by die voordeur uit met ‘n skinkbord vol krummels wat sy vir die voëltjies strooi. Toe sy vir Pamela sien swaai sy die skinkbord verwoed en gil “Voert, sie jy, voertsek! Vir wat kak jy op ons lawn!”

 

“Hallo Antie Bybie”, groet ek beleefd en lig my Blou bul hoedjie respekvol.

 

“Dag Lewies” Sy klink nie bly om my te sien nie.

 

“Kuier Antie-hulle bietjie by Nols en Klein Bybie?”

 

“Hoe lykit vir jou, Lewies. As ons hier is dan kuier ons mos. Maar laat ek …”

 

“Ek is seker Nols en Klein Bybie is bly…”

 

“ … jou nou mooi vertel, jou hond…”

 

“…om Antie te sien…”

 

“…kak hier op ons lawn en wie gaan dit optel?”

 

Ek sien deur die skreef in die gordyn vir Nols wat onseker na buite kyk. Dan trek hy die gordyne vinnig toe.

 

Antie Bybie kom staan hier voor my, teen my. Sy plant haar voete in die afgetrapte nagemaakte oranje Crocs wydsbeen. Sy het ‘n voorskoot aan met ‘n Vierkleur motief. Die woorde “Ek vati kaki” is daarop uitgeborduur. Haar degerige arms is ferm in haar sye gevuis. Die skinkbord hang aan haar regterhand.

 

“Maar Antie Bybie, dis mos maar net…”

 

“Maar net wat Lewies? ‘n Hoop honnedrolle in ons jaart!”

 

“Dis reg, Mammie, sê hom! Sê hom” Klein Bybie het ongemerk haar verskyning gemaak. Haar gesig is keurig ingekleur, gepaint by numbers. Haar rooi gekleurde hare lyk soos ‘n varsgespinde spookasem. Haar een hand is op haar heup en die ander hou ‘n siegret fyntjies vas, haar pols opwaarts gebuig.

 

“Ant Bybie, my hond is op Pedigree…”

 

“Ek gee nie om of jou hond perrigree is of nie, hy skyt op ons lawn! Lyk in elk geval vir my na ‘n basterbrak uit die skrêpjaart!”

 

“Nee, Ant Bybie!! Ek meen ek gee my hond Pedigree hondekos, daai wat hulle op TV wys. Dit verteer goed en dan is die hond se maagwerkings droog en reukloos. “

 

“Moel hom, Ouma” Klein Bybie se seuntjie algemeen bekend as Piston het nou ook hier aangesluit. Hy het ‘n swart T shirkie aan met die leuse: “Chuck Norris se moer. Ek is ‘n boer” Sy mullet kuifie staan penorent van opwinding. Agter hom sien ek die gordyne weer op ‘n skrefie oopgaan. Nols en Oom Berend van Jaarsveld loer versigtig daar deur.

 

“Wil jy my nou kom staan en vertel daar is perrigree honnekak en baster honnekak? Lyk ek vir jou of ek onder ‘n kalkoen uitgebroei is?” Antie Bybie se stem raak hoog en haar gesig word rooi.

 

“Dis reg, Mammie, sê hom, sê hom!!” Klein Bybie teug diep aan die siegret.

 

“Moel hom, Ouma!”

 

“Ant Bybie, ek wil net vir jou bewys dat my hond se stront bio-degradeerbaar is, more is daar niks!”

 

“Tel daai stront nou op, dan is daar sommer nou niks.”

 

Ek buk en tel een van die honde drolle op.

 

“Voel hier, Antie Bybie, voel net hier. Pas gepasseer en reeds kurkdroog.” Ek hou die stuk hondemis uit na haar toe. “Toe voel net!” moedig ek haar aan.

 

Antie Bybie retireer ‘n entjie.

 

“Maar is jy nou bedonnerd…”

 

“En g’n slegte reuk nie, Antie Bybie. Ruik net hier!”

 

Ek steek my hand uit en hou die hondedrol onder haar neus. Agter Ant Bybie word die gordyn vinnig toegepluk.

 

“Moel hom Ouma!”

 

 

 

 

Die dokter by ongevalle sê die steke kan oor twee weke uitkom. Sy sê dis die skerp rand van die skinbord wat die diep sny en kwaai bloeding veroorsaak het.