Oor ‘n kort rugvel en blinde liefde

Gistermiddag karring ek in die voortuin. By die bure langsaan is Klein Bybie en haar ma Antie Bybie die res van die familie aan die groet. Hulle het elkeen ‘n groterige pakkie wat in geskenkpaier met ‘n babamotief toegedraai is. My Sherlock instink sê dus dat hulle op pad is na ‘n babatee.

Ant Bybie is uitgevat in ‘n broekpak van groen kosmosmateriaal met skakerings van oranje. Die broek het wye pype, maar hulle is volgestop. Ant Bybie is nie ‘n aansienlike vrou nie. Sy het ‘n kongenitale defek, ‘n kort rugvel. Dit veroorsaak dat haar mond ooprek as sy haar oe-ol toeknyp, en as sy haar mond toemaak, gaan die oe-ol oop. Aangesien die oe-ol gewoonlik net een of twee keer per dag oopgemaak word, loop sy dus amper heeldag met ‘n aggresiewe gryns op haar gesig, ‘n gryns wat nie juis getemper word deur haar lang tande nie.

Klein Bybie daarenteen het nie die defek nie. Om die waarheid te sê, sy het geen liggaamlike defek nie. Sy is gegiet in ‘n jean wat haar seksie rondings eer aandoen. Sy balanseer haar met die grasie van ‘n gimnas op haar rooi spykerhakskoene. ‘n Donkerbril met ‘n wit raam beskerm haar blou oë teen die fel son. Haar blonde hare tuimel mals en uitbundig oor haar skouers.

Nols, Klein Bybie se man en Oom Bertus, haar pa, staan ook daar rond vir die groetslag. Piston, hul seuntjie van so drie jaar, probeer klouplek aan sy ma se jean kry, maar die enigste vou in die jean is te hoog op vir hom om by te kom. Hy het ‘n t shirkie aan wat sê “Praat Afrikaans of hou jou bek” As hy my gewaar, steek hy ‘n swietgevlekte swart tong uit. Ek lig my middelvinger vir hom waarop hy sy ouma aan haar kosmosbroek gryp. Oom Bertus het haar egter intussen in ‘n omhelsing beet en hy soen haar lank en innig, so asof sy nou op ‘n reis na ‘n ver plek gaan en hy haar nie gou weer gaan sien nie. Hierdie oomblik van vertedering raak my diep, en die eeu-oue waarheid van die ding tussen ‘n man en ‘n vrou kom soos helder daglig by my op, die liefde is blind, hy is stokblind!