Die groot generasie-gaping

Ons Parklandse kinders kuier hier met Mira en Liam, onderskeidelik amper vier en amper twee. Gisteraand wil die ouers gaan Valentyn, en sal Vroukie en die uwe omgee om die twee vir die aand op te pas? :”Natuurlik nie, sal ‘n groot plesier wees!” jubel Vroukie andante cantabile, en ek koor aan die deskant “Maar al te graag,!” con majestuoso arpeggio, of iets in dier opgewonde en afwagtende voege. 

 

Oor die algemeen het die sessie goed verloop, sonder ‘n onvertroosbare gemis van die ouers, selfs die gaan slaap was pynloos. Die woeligheid egter het my op ‘n stadium laat wonder of die Bybelse Sara wat eers op tagtig gevat en gebaar het nie soms terugverlang het na haar bar baarmoeder jare nie.

 

Vanaand kuier hulle by die ander oupa en ouma, en hier sit ek en Vroukie hoog en droog, opgeskeep met mekaar, terwyl ons terugdink aan die kleintjies se manewales van gisteraand. Nee wat, hulle kan maar weer kom, ons kan hulle handle.