HNP oomblik

Hierdie storie begin op 1 Februarie 1972, toe die uwe, gewapen met graadsertifikaat nog nat van die ink, die onbekende arbeidsveld betree. Vandag, sommer netnou, plaas ek die finale punt aan die einde van daai storie. Van toe af geswoeg en gesweet om my brood te verdien, soms met lekkerte en soms met ‘n gevoel van eindelose hunkering na pensioen, veral post ’94 in die munisipale bestel waarin ek gewerk het. En nou, asof met ‘n abrakadabra-swaai van ‘n towerlap, is die oomblik hier–ek het so pas uit my kantoor van die afgelope 22 jaar gestap en met ‘n finale klik die lig afgesit. Net so, bingo bongo dis donker in die Kongo. Die kollegas gegroet wat aan diens was, three step handshakes en hugs, my gesig in die krullerige kartels van  Krismiskapsels, beloftes van ons sal Whats-up, hier en daar ‘n deinserigheid in die oog, Fifi wat slurpend snuif. Lewies, Meneer, Ntate, ons sal jou mis. En ek vir julle, ten spyte van die téte a téte oomblikke, die nie-opdaag by die werk , die verwagting dat ek a la Agony Aunt huislike en finansiële probleme sal oplos (en die vaste geloof dat laasgenoemde sal geskied met ‘n kitslening gefinansier deur Ntate Lewies.)  Ja ten spyte van dit alles, want die smiles as ek soggens groet, die plesierige luiddrugtigheid aan die teetafel wat slegs  Ntate se “Ke nako!” kreet kon demp, die eer om Ntate genoem te word,dit sal my bybly.

Hamba kahle, Emeritus!