Sy

Sy, ja sy wat my lewensmaat van veertig jaar is, sy wat die moeder van ons kinders is en die ouma van ons kleinkinders, sy wat medepligtig was dat ek laat by die werk opgedaag het, ja sy, sy bekruip my soos die pes wat bedags wandel, soos ‘n dief in die nag, terwyl ek in gedagtes versonke voor die rekenaar sit, terwyl ek nie een van die 7 biljoen mense op hierdie Moeder Aarde henner nie. Sy bekruip my met ‘n partytjiefluitjie, bekruip my van agter en blaas die ding hier skuins agter my oor. Ek skrik my eers moer toe toe die pienk papiertong verby my flits, en toe skrik ek my weer terug van moer af  toe die skel  geskal my ore laat tuit. My bloed briek sidderend  tot stilstand in my are, my hart bokspring soos ‘n bulkalf in die lente, my mond raak stofdroog, ‘n paar swetswoorde presenteer sigselwers.

“Vroukie, ek sweer ek sal jou terugkry, ek sweer dit op die graf van Arnoldus Pannevis. Ek sal jou terugkry”

 En nou, nou die ultimate blooming cheek, sy kom vorentoe, vat my wange in ‘n knypgreep tussen haar duime en voorvingers en sê in so ‘n koetsjie-koetsjie stemmetjie: “Het hy geskrikkies? Groot geskrikkies? Amper dood geskrikkies?”

 “Fok, Vroukie, dis nie iets om oor te spot nie. Natuurlik het ek geblerrieskrik. Enige normale mens sou. Jy sluip dan hier van agter af en blaas daai blerrie fluitjie in my oor. “

 Sy kyk na my met so ‘n skelm soort van smaail. Ek kan sweer daar is ‘n twienkel in haar oog.

 “Nou hoe groot het jy geskrik Lewies? Heeltemal onkapabel, of net so effentjies? “

 Ek voel hoe my skrik sak.  “Ons sal moet uitvind Vroukie. En ek weet net van een manier.”

 Gelukkig werk ek nie meer nie, anders was ek weer laat.