“Dit was amper! Bloemin amper” dink Rambo Rabie en begin weer aanstap na die kruin van die berg, maar nou baie versigtig en op sy hoede . Hy het wragtag nie krag vir nog ‘n magtige sprong nie.
Teen laatmiddag bereik hy die kruin. Hy staan op ‘n hoe krans, daaronder is die see. Al sy moeite en ontbering verniet. Geen teken van menslike bewoning op die eiland nie.
Wat Rambo nie weet nie is dat daar 72 uur gelede ‘n tektoniese plaatverskuiwing op die seebodem was, ongeveer 3 000 seemyl suid van waar hy nou staan. Sulke ondersese seismiese aktiwiteite het altyd tsunami’s ten gevolge, en terwyl Rambo teleurgesteld oor die see tuur is is dit ook nie hoe nie of daai tsunami –golf bereik die rotskrans waarop hy staan en slaan hom in die see in. Soos die golf terugtrek word hy die diep see ingesleur.
Op daardie oomblik kom ‘n massiewe walvis verby geswem. Die walvis sukkel self in die geweldige terugsleurstroom van die tsunami-golf en maak kort-kort sy bek groot oop om asem te skep. So sleep daai kragtige stroom vir Rambo binne in die walvis se bek in! Die water maal en woel en rol hom daarbinne rond, maar dan gaan die walvis se bek toe en Rambo bevind hom as’t ware in ‘n diep grot. Slungels drillerige vlees hang van die walvis se verhemelte af soos stalagtiete. Die fosfor in die seewater veroorsaak ‘n sagte, spookagtige gloed wat Rambo in staat stel om sy omgewing te verken. Yslike bene, wat lyk soos massiewe ribbebene, wit soos Italiaanse marmer, strek van onder die kakebeen tot bo teen die kop. Dit lyk soos die gewelf van ‘n Gotiese katedraal. Mens sou ‘n ondraaglike stank verwag, maar dit ruik heel aangenaam daarbinne, amper soos ‘n shusi bar. Rambo staan so kniediep in die water wat wemel van ‘n menigte klein skupvisgediertetjies. Onder op die vloer is ‘n laag skulpreste, koeelrond gemaal soos spoelklippies.
Rambo gaan sit op ‘n tandagtige uitsteeksel en bedink sy moontlikhede. Geen lig gaan vir hom op nie. Uit pure verveeldheid skiet hy met sy kettie van die spoelskulpe teen die ribbebene. ‘n Wonderskone klank verbaas hom toe die skulp die been tref. Sommer gou kom hy agter dat die toonhoogte van die klanke verband hou met die area waar die skulp die bene tref. As dit hoog teen die been is, kom ’n hoe klank na vore, en laag ‘n lae dieper klank. In die middel is dit ‘n suiwer middel C. Voordat jy kan se “Andante fortissimo” weergalm die soet klokkies van “La Campanella” in die akoestiese ruimte van die walvis se bek. En nou ontdek Rambo nog ‘n verbasende feit, hoe vinniger die ritme van die musiek, hoe vinniger swem die walvis! En skielik sien hy hoop: walvisse migreer hierdie tyd van die jaar na die Kaapse kus, as hy lank genoeg kan oorleef kan hy hitch hike tot in die Kaap! En net daar trek hy weg met die Minute Waltz en die walvis swem! Rambo speel al hoe vinniger, hy speel die Minute Waltz later in 59 sekondes!
Maar al die kettie-skietery en die dag se avonture begin nou hul tol eis. Hy het vanoggend laas geeet, daai popopoepappel, en hy smag na spys en drank. Sy opwinding taan en sy gemoed sak. “Is dit erens in die groter bestel van die oneindige kosmos en die ewig-uitdyende heelal so beskik dat ek die lewe sal verlaat as ‘n walvisdrol?”filosofeer hy mismoedig.
In sy sak het nog ‘n popopoepappel wat hy saam met die eerste een gepluk het om later te eet. Ten spyte van sy nare ervaring knaag die hongerpyne nou so erg dat hy dink: “Waddehel. So kom ek om so kom ek om!” en hy eet gulsig van die soet vrug. Hy vat sy kettie en begin weer mismoedig The Minute Waltz op die ribbebeen-xilofoon uit te skiet.
Dan voel hy hoe die gevreesde drukking in sy gedermte opbou. Al erger en erger word dit. Die nagevolge van daai eerste popopoepappel het sy spysverteringskanaal verrek, en die gasvolume bou nou op tot 5 kubieke meter met gepaardgaande drukking. Onvermydelik volg ‘n geweldige gasontlading en die drukking in die walvis styg so skielik die hoogte in dat dit sy bek oopsper, en daar skiet Rambo uit soos ‘n prop uit ‘n sjampanjebottel!
(Fok ek raak nou gatvol vir ou Rambo. Ek het lus en laat dooi hom net hier. ‘n Swaardvis kan sy hart deurboor of ‘n moerse inkvis kan hom diep onder die water intrek waar hy stuiptrekkend versuip.)
Rambo trek so 10, 15 m deur die lug en val met ‘n plons in die water. Om hom is dit pikswart donker. Aan die hemeltrans skitter die sterre en hy vind Orion in die hemelgewelf. Hy bereken dat hy erens in die suidelike halfrond is, maar die kennis help net mooi niks. Hy trap water en swem en trap water en swem weer tot die dag breek. Water net waar hy kyk, en nie ‘n druppel om te drink nie. G’n land in sig nie.
Dan sien hy doer ver ‘n warreling in die see. Die water skuim en spat en soos die gewoel nader kom maak hy die buitelende lywe uit van ‘n skool dolfyne. Hy slaak ‘n sug van verligting. Dolfyne is darem nie vleisvreters nie. Die volgende oomblik pyl twee dolfyne reg op hom af. Soos hulle naderkom sien hy yslike glimlagte op hul visgevreetjies. Vriendelike dolfyne! Dan steek die twee hul snoete onder sy arms in en swem met groot spoed vorentoe, die res van die skool op hul hakke. Kort-kort ruil die dolfyne om en dan skep twee ander hom weer. Teen die middag kan hy land uitmaak in die verte. Vir die eerste keer in ‘n lang tyd skep Rambo weer moed en hy tuur angstig na die kuslyn daar ver op die einder.
Rambo kan later vaagweg geboue uitmaak, en hoe nader hulle aan die land kom hoe duideliker word dit. Dan, meteens, so helder soos daglig, daag dit by hom: Dis Hermanus! Waar die walvisse die tyd van die jaar in die baai kom kalf!
En voor jy kan se “Hermanuspietersfontein” laat die dolfyne hom los by die ou hawe. Hy gee elkeen van die dolfyne in die skool ‘n dankbare soen en streel hul snoete. (Dit vat lank, dit is ‘n goot skool dolfyne)
Toeriste in die hawegebied en by die talle restaurante daar storm opgewonde nader. In al wat ‘n taal is babbel hulle in Babelse verwarring. Kameras en selfone flits en klik en zir. Rambo word soos ‘n held skouerhoog uit die water gedra. Almal wil weet wat het gebeur.
“Lees my merkwaardige verhaal in volgende week se Huisgenoot” se hy. “Ek is nou moer toe, ek het nie krag om julle te vertel nie. Ek wil nou eers my vrou bel om te se dat ek veilig is”
Almal bied hul selfone aan en sommer gou hoor hy haar geliefde stem
”Hallo?” kom dit hartseer en verdrietig.
“Vrou” se Rambo Rabie”haal die steak en die tjops en die wors en die sosaties uit die deep feeze. Ek gaan nou braai.”
FIN.
Lewies Mymer 